Muhandis Oqilovni boshqarma boshlig‘i huzuriga chaqirtirishdi.

Qabulida yosh yigitchani ko‘rgan boshliq uning salomiga ham e’tibor bermay pisanda qildi:

– Bo‘lim boshlig‘ingiz bilan nega chiqisholmayapsiz?

– Meni ish bilan yetarli ta’minlamagani uchun.

– Xizmat vazifangizda nima ish qilishingiz ko‘rsatilgan.

– Albatta, lekin bu ishni qilish uchun yarim soat kifoya.

– Ishingizni yarim soatda bajarib, marhamat, qolgan vaqtda o‘z ustingizda ishlang.

– Shunday qildim.

– Xo‘sh?

– Bo‘limda ish olib borayotgan olti kishining ishini bir kishi bemalol bajarishi mumkinligini aniqladim.

– Qisqartirishni taklif etmoqchimisiz?

– Nafaqat bizning bo‘limda...

– Xo‘sh?

– Hisobxonada o‘n ikkita xotin-qiz ertadan kechgacha asosan laqillab o‘tirishadi. Ularga bir yilda million so‘mdan ziyod maosh to‘lanarkan. Shuncha mablag‘ning choragiga elektron-hisoblash mashinasi olinsa, o‘sha o‘n ikkita cho‘t tashlovchini bitta yaxshi mutaxassisga almashtirish mumkin bo‘ladi.

– Yana sizda qanday takliflar bor?

– Yanami? Yana, masalan sizning ishingizni olsak…

– Mening ishim?.. Bo‘ldi yetar. Takliflaringizni o‘rganib chiqqanmiz. Bo‘limingizda qisqartirish bo‘ladi. Eng yosh va bo‘limga yangi qabul qilinganingiz uchun ishdan siz qisqarasiz. Boring, ruxsat sizga.

Mening ishimni olarmish, tirmizak...

Xurshid Nurullayev