Ishxonadaman. Xonaga ko‘rinishidan qirq yoshlardagi bir kishi kirib keldi.

– Assalomu alaykum. Opa, farzandli bo‘lgan edim. «Metrika» olish uchun nima qilishim kerak?

– Er-xotinning pasporti va ZAGS qog‘ozi kerak bo‘ladi.

– Iye, hujjatlarni olib kelmabman-ku, shunday yozib beravermaysizmi?

– Yo‘g‘-ye, bo‘lmaydi-da.

– Juda uzoq vaqt ketmaydimi?

– Hujjatlarni olib kelavering, ishingiz tezda bitadi.

Biror soat o‘tmay yigit yana kirib keldi.

– Siz yozib bo‘lganingizdan keyin nima qilishim kerak?

– Nechanchi farzandingizga olmoqchisiz?

– To‘rtinchisiga.

– Nima?.. – deb hayron bo‘ldim men. – To‘rtinchi farzandingiz tug‘ilgan bo‘lsayam siz hali guvohnoma olish uchun nimalar qilishni bilmaysizmi?

– Ha, opa, chindan bilmayman, – yigit chuqur xo‘rsindi.

U bir oz tin oldi-da, keyin gaplarini davom ettirdi:

– Dadamning o‘tganlariga uch oy bo‘ladi. Ishonmaysiz, shu uch oy ichidayoq o‘rinlari shunaqayam bilinyaptiki...

Yigit yana tin oldi va dedi:

– Dadam hayotliklarida biror marotaba ham uyimizdagi hujjat ishlari bilan shug‘ullanmaganman. Hatto farzandlarimga tug‘ilganlik guvohnomalarini dadam olib kelgan edilar. Uyda ba’zi kommunal to‘lovlarning borligini bilmas ham ekanman. Ro‘zg‘or, bozor-o‘charni-ku aytmay qo‘yaveray.

Dadam hali yosh, baquvvat deb yuraveribmiz. O‘limni xayolimizga ham keltirmagan edik.

Endi o‘ylab ko‘rsam, men dadamning xizmatlarini aytarli qilmabman ham. Aksincha, toki vafot etgunliklariga qadar otam biz – farzandlarning xizmatimizni qilibdilar. Menga shu armon bo‘lib qoldi.

Yigit so‘zlashdan to‘xtadi, nazarimda aytmoqchi bo‘lgan gaplarini aytolmadi. Uning ko‘zlariga yosh qalqidi, so‘zlari bo‘g‘ziga tiqildi...

Malika A’zamjonova